De situatie is bij momenten surrealistisch.

Nooit gedacht dat het virus vanuit het verre China ons ging bereiken, en dan nog: de specialisten beweerden toch dat het ging over een gewoon griepje? Maar plots waren daar de maatregelen, ons opgelegd vanuit de overheid. We hebben de oorlog verklaard aan een onzichtbare vijand.

De situatie is bij momenten surrealistisch.

De maatregelen zetten het hele leven binnen het woonzorgcentrum op zijn kop. Zowel voor onze bewoners als voor het personeel. Geen enkele handeling gebeurt nog zoals voorheen. Alles wordt geëvalueerd en in procedures gegoten. Je moet er verdorie heel erg je kopje bijhouden, bij alles wat je doet.

De telefoontjes van ongeruste familieleden stromen binnen. Zij moeten hun geliefde familieleden in onze handen achterlaten, zonder enige vorm van controle. Zij geven blijk van een grenzeloos vertrouwen, ondanks de onrustwekkende beelden in de media over de woonzorgcentra.

Je botst tegen beperkingen. Het is zwaar om een bewoner geen knuffel of schouderklopje te mogen geven als ze het moeilijk hebben. Je voelt je machteloos. Je wil ze beschermen, dus het mag niet. Daarnaast weegt de zware verantwoordelijkheid om voor deze mensen te zorgen. Het idee dat je als individu het virus binnenbrengt in het woonzorgcentrum is je ergste nachtmerrie.

Je voelt je bij momenten politieagent. Wandelaars en fietsers zijn voorlopig niet meer welkom in het park, want het park staat nu enkel ter beschikking van de bewoners. Toch lijkt dit niet voor iedereen even duidelijk. Bewoners zoeken soms contact op met familieleden via het open raam of in het park. En geloof me, het is met pijn in het hart dat je mensen hierop attent moet maken. Alles in functie van de veiligheid. Zo wordt ook het ontvangen van families voor de wachtlijst voorlopig uitgesteld naar betere tijden, ondanks de vele aanvragen.

Gelukkig vinden we hoe langer hoe beter onze weg in deze moeilijke periode.

De informatiestromen tussen het woonzorgcentrum, bewoners, familieleden en persoonsleden moeten op een andere manier gebeuren. Hoewel dit veel energie opslorpt, biedt onze informatieve website hierin een grote hulp.

Mijn werkomgeving beperkt zich hoofdzakelijk tot mijn eigen kantoor. Dat tegenwoordig wordt opgefleurd door een voorraad aan beschermingsmateriaal. Het is een opluchting om het nodige materiaal in huis te hebben.

Samen staan we sterk. Moeilijke tijden brengt het beste in de mens naar boven. Nog meer dan anders zie ik mijn collega’s nauwlettend en geconcentreerd hun werk uitvoeren. Ik voel de samenhorigheid over alle diciplines heen. Bij momenten sta ik vol bewondering voor hun inzet.

Samen voelen we ons gedragen door de blijken van steun. Zoals die keer dat er om half acht ’s avonds werd aangebeld. Honderd prachtige witte rozen werden geleverd als steun voor het woonzorgcentrum door een bloemenwinkel uit Brussel. Mijn mond viel open van verbazing.

Samen kunnen we dit virus overwinnen. Hopelijk kunnen onze bewoners weldra in alle veiligheid opnieuw genieten van elkaar, van de aanwezigheid van hun familie, en van de warme, nabije zorg van het personeel.