Het hart van onze bewoners brak omdat ze geen bezoek meer mochten ontvangen, mijn hart brak mee.

Het begon allemaal op 12 maart in  WZC De Verlosser. De deuren gingen dicht voor alle bezoek. Het begin van alles maar het einde is nog niet in zicht. Het hart brak van onze bewoners omdat ze geen bezoek meer mochten ontvangen, mijn hart brak mee.

Nooit gedacht dat dit beestje onze wereld op zijn kop kon zetten, dat dit zo’n impact ging hebben op ons leven. Alles werd anders zowel op de werkvloer als privé. Het is volledig anders leven en mijn vrees is dat dit de norm zal worden tot er een vaccin is.

Handen goed ontsmetten en voor de rest alles ontsmetten, ontsmetten en nog eens ontsmetten in de hoop het beestje buiten te houden.
Mondmasker op om mekaar te beschermen.
Met dank aan onze directeur die ons steeds het juiste en goed materiaal geeft om ons te beschermen en ook alle gerief om aan de slag te gaan.

En natuurlijk afstand bewaren mogen we niet vergeten. De afstandelijkheid blijkt nog het moeilijkste van al. Een omweg maken voor je collega’s, onze bewoners, mijn familie, het is niet te vatten. De grootste bezorgdheid is om gezond te blijven, voor iedereen in wzc De Verlosser, voor mezelf, mijn gezin, mijn ouders die ook tot de risicogroep behoren.

Met een bang hart gaan werken, want ik hoop natuurlijk dat ik niets meebreng naar het werk, maar ook met een klein hartje huiswaarts want ik hoop ook dat ik daar niets meebreng.
Boodschappen doen is nu een marteling, het is op de tippen lopen en zo vlug mogelijk terug naar huis, naar mijn veilige thuishaven.
Een pauzeknop bestaat er op dit moment niet, het is mentaal en lichamelijk een zware periode.
Hopelijk komt er beterschap, dat is het enige dat ik nu kan hopen en verdergaan zoals ik bezig ben zodat we met zijn allen dit goed kunnen doorstaan. 

Hilde