We moeten affectie combineren met zorg, en veiligheid: alle drie onontbeerlijk.

31-07-20

Sinds half juli  zien we opnieuw een opmerkelijke stijging van het aantal coronabesmettingen in ons land. Dat die tweede golf zo snel zou komen hadden weinigen verwacht. Net nu we terug gewoon werden aan een stukje herwonnen vrijheid. Het stond in de sterren geschreven dat ook in de woonzorgcentra de deuren, die opnieuw halfopen stonden voor bezoekers en familie, wat verder zouden sluiten. Sinds vorige week is ook in de Verlosser bezoek op de kamer voorlopig niet meer mogelijk en wordt het aantal bezoekmomenten per week beperkt.

Is dat de juiste beslissing ? Ik denk het wel. Is het een makkelijke beslissing ?  Zeer zeker niet.

Deze stap terug is in de eerste plaats een opdoffer voor de bewoners zelf. Ze verliezen weer wat meer contact met de buitenwereld en vergroten hun isolement. Maar ook voor die buitenwereld, de familie van de bewoners, is het in veel gevallen een harde noot om te kraken. Op bezoek gaan bij een ouder kan niet zomaar, is gebonden aan afspraken en regels, vergt wat administratieve stappen, is kortom niet comfortabel of vanzelfsprekend.

En ja, we kunnen natuurlijk nog op veel andere manieren communiceren. We kunnen dagelijks telefoneren, tegenwoordig zelfs met beeld, of een kaartje of brief sturen. Maar er gaat niets boven gewoon menselijk contact waarbij je de gesprekspartner in de ogen kan kijken. Dat dit nu niet vanzelfsprekend meer is, is geen fijne vaststelling.

En toch is het de enige juiste beslissing. Want stel dat alles wel zou mogen, dat iedereen vrij in en uit zou mogen lopen. Dan pas zou ik mij zorgen maken. We hebben allemaal gezien welke ravage dat minuscule virusje kan aanrichten, hoe snel het zich verspreidt en hoe moeilijk het zich laat temmen. En bovendien moeten we ook stilstaan bij de rol en de verantwoordelijkheid van personeel en directie. Ze hebben hectische maanden achter de rug en misschien -laat ons hopen van niet- nog voor de boeg. Het stelt mij vooral gerust dat zij het mij moeilijk maken om binnen te komen, mijn temperatuur meten, vragen om geen pakjes mee te brengen, erover waken dat ik een mondmasker draag en erop toezien dat ik mijn handen ontsmet bij het binnenkomen en verlaten van het woonzorgcentrum. Zo weet ik dat ze hun verantwoordelijkheid nemen tegenover al wie mij dierbaar is en er maximaal voor zorgen dat het vieze beestje buiten blijft.   

Maar een makkelijke situatie is het allerminst. Mekaar niet mogen aanraken, zelfs geen kus kunnen geven is onnatuurlijk. De onzekerheid over hoe lang dit nog zal duren weegt bij momenten maar de wetenschap dat iedereen er het beste probeert van te maken, dat er goed voor iedereen gezorgd wordt binnen de mogelijkheden van deze vreemde tijd, maakt veel goed.

En uiteraard zou ik ook liever eens meer op bezoek komen maar ik weet ook dat dit, gegeven de omstandigheden, niet altijd kan omdat de personele middelen niet aanwezig zijn, omdat de ruimte beperkt is, omdat mijn moeder niet de enige bewoner is en ook andere bewoners graag bezoek ontvangen. Het is dus zowel voor ons als voor de Verlosser zoeken naar een juist evenwicht tussen veiligheid, toegankelijkheid en menselijkheid. Dat is altijd balanceren op een slappe koord maar volgens mij slagen jullie daar in.  

Frank Steenput, zoon van Eulalie